Tai Chi - artykuły, informacje, historia

Pierwsze Pokolenie: Yang, Luchan (楊露禪)

Na początku XIX wieku, twórca stylu Yang Tai Chi Chuan (Taijiquan), Yang, Luchan (楊露禪), udał się z prowincji Hebei do rodzinnej wioski klanu Chen w prowincji Henan aby uczyć się Tai Chi Chuan u Chen, Changxing’a (陳長興).  Powszechnie wiadomo, że był służącym przez trzy lata, który mógł ćwiczyć tylko podstawowe pozycje (盤單架), sekwencje, formy bojowe, pchające dłonie oraz manifestacje jin (發功). Po trzech latach , kiedy Chen upewnił się że Yang Luchan posiada naturalny talent oraz jest gotowy ciężko pracować, bez narzekania pozwolił mu pozostać przez następne trzy lata i posiąść pełną esencję stylu Chen. Yang Luchan powrócił do Hebei i wziął udział w narodowych zawodach które miały miejsce w Pekinie (Beijing). Pokonał wszystkich zawodników w kraju, uzyskując przydomek „Niepokonany Yang”.

Drugie i Trzecie Pokolenie: Yang, Ban-hou (楊班候) oraz Yang, Cheng-fu (楊澄甫)

Yang Luchan nauczył swoich dwóch synów: Jianhou (健候) i Banhou (班候), którzy przekazali sztukę trzeciemu pokoleniu Shaohou (少候) oraz Chengfu (澄甫). W 1931 roku, Yang Chengfu przybył z wieloma uczniami do Shanghai oraz Nanjing gdzie wykonywali publiczne pokazy Tai Chi (Taiji). Tym samym Chengfu (澄甫) stał się pierwszym mistrzem Tai Chi Chuan który zdecydował się ujawnić rodzinne sekrety. Z powodu delikatnej natury miał ogromną ilość uczniów. Kiedy w 1928 roku założono Centralny Instytut Guoshu w Nanking (南京中央國術館), Chengfu został poproszony o objęcie stanowiska głównego nauczyciela Tai Chi Chuan, a jego imię stało się znane w całym kraju. Yang Chengfu poprowadził wielu studentów na wyprawy docierając do prowincji Guangdong oraz miasta Hong Kong i Macao. Tai Chi Chuan stawało się coraz bardziej popularne od północy do południa kraju. Więcej na temat historii Tai Chi rodziny Yang możesz przeczytać w artykule Historia Stylu Yang Tai Chi Chuan (Yang Taijiquan).

Czwarte Pokolenie: Yue, Huanzhi (樂奐之) 1899-1961

Już od dzieciństwa spędzonego w prowincji Henan Yue, Huanzhi (樂奐之) studiował styl Chen Tai Chi Chuan. Później w Szanghaju jego przyjaciel p. Dong, Yingjie (董英傑) rekomendował Yue, Huanzhi na ucznia Yang, Chengfu (楊澄甫). Yue wysłał żonę i dzieci z powrotem do swojego rodzinnego miasta aby mógł osiągnąć mistrzostwo w Tai Chi Chuan. Skoncentrował swój umysł i pilnie praktykował przez 12 lat, doskonaląc miękkie umiejętności oraz osiągając wysoki poziom Fajin. Mistrz Yue stał się sławny w Szanghaju i został zaproszony przez bogatą rodzinę Rong (榮) z Wuxi (無錫) aby został ich głównym nauczycielem.

W 1944 roku podczas okupacji Japońskiej, japońscy eksperci judo wyzwali Yue, Huanzhi na test umiejętności. Aby załatwić sprawę ugodowo Yue chciał uznać się za pokonanego, ale to nie wystarczyło Japończykom. Nalegali na konfrontację i w końcu zaatakowali. Wtedy nauczyciel Yue wstał podnosząc prawą rękę z otwartą dłonią wprzód. Zaskoczeni Japończycy upadli sparaliżowani na ziemię. Yue natychmiast pomógł im wstać ale Japończycy nieoczekiwanie uklęknęli i przeprosili. Incydent ten został opisany w lokalnych gazetach następnego tygodnia i nauczyciel Yue stał się znany w całym Szanghaju.

Piąte Pokolenie: Kao, Tao (高濤) 1932 - obecny Wielki Mistrz

Kao, Tao (高濤) urodził się w Szanghaju (największym chińskim mieście) 8 sierpnia 1932 roku. Matka Wielkiego Mistrza widziała pokaz Tai Chi w wykonaniu mistrza Yang Chengfu. Wywarło to na niej duże wrażenie. W roku 1944, zachęcony przez matkę mistrz Kao rozpoczął naukę stylu Yang Tai Chi Chuan jako uczeń Yue, Huanzhi (樂奐之), który w tym czasie był nauczycielem w Katolickiej Szkole Średniej Zhendan w Szanghaju (震旦中學).

Matka wielokrotnie przestrzegała syna przed studiowaniem technik bojowych. Chciała aby sumiennie ćwiczył ale wyłącznie w celu utrzymania zdrowego ciała i umysłu. Dziadek ze strony matki Kao, Zhongwei (高重威) został zabity z powodu swojej biegłości w sztukach walki. Od dziecka studiował Shaolin Kung Fu (Shaolin Gongfu) i znał się dobrze na technikach szabli, miecza, pałki i kija. Prowadził usługi ochroniarskie w okolicach jeziora Suzhou’s Tai (蘇州太湖). Posiadał ponad dziesięć statków i specjalizował się w transporcie dóbr klientów. Podczas transportu sam siadał w pierwszej łodzi, która oznakowana była dużą flagą z nawiskiem Kao na dziobie. Żaden pirat nie miał odwagi się zbliżyć. Jednakże z powodu swoich umiejętności, dziadkowi Mistrza Kao często rzucano wyzwania, aż w końcu, w wyniku intrygi, został zabity. Mimo iż Mistrz Kao trenował Tai Chi Chuan dla zdrowia, z powodu tradycyjnego sposobu treningu musiał poznać także bojowe zastosowania.
Mistrz Kao pilnie studiował pod okiem Yue Huanzhi przez trzy lata (do 1947 roku) aż do ukończenia gimnazjum. Nauczyciel Yue traktował go jak własnego syna często dając mu pieniądze i jedzenie. Matka mistrza Kao nagle przeszła na buddyzm, została mniszką i wyjechała w góry Putuo (普陀山). Mistrz Kao musiał udać się do Hong Kongu aby odszukać swego ojca, który opuścił rodzinę wiele lat wcześniej. Kiedy żegnał się z Yue Huanzhi, ten stwierdził że jego umiejętności są wystarczające by, mimo rozdzielenia, wykonywane przez niego techniki pozostały dokładne. Yue Huanzhi opłacił podróż Kao Tao do Hong Kongu. W czasie pobytu w Hong Kongu Mistrz Kao zainteresował się piłką nożną i pływaniem, a po ukończeniu szkoły średniej podjął pracę zarobkową.
Yue Huanzhi został otruty w 1961 roku w Szanghaju. Jakiś czas wcześniej wyleczył za pomocą Qigong (Chi Kung) wysoko postawionego komunistycznego oficera. Jednakże odmówił leczenia innych członków partii komunistycznej i wkrótce przypłacił to życiem.
W 1961  roku Komisja Spraw Zagranicznych Chin rekomendowała Mistrza Kao jako nauczyciela w Wyższej Szkole prowincji Xinzhu (新竹省立中學) oraz jako instruktora chińskich sztuk walki w czterech innych szkołach. To zdarzenie odświeżyło zainteresowanie sztukami walki Mistrza Kao.

Dr. Yang, Jwing-Ming (楊俊敏博士) 1946 - obecnie

W wieku lat 16 , Yang, Jwing-Ming rozpoczął naukę Tai Chi Chuan (Taijiquan) u Mistrza Kao w szkole wyższej w Xinzhu. Głównym powodem rozpoczęcia treningu Tai Chi (Taiji) było wyleczenie choroby wrzodowej na którą cierpiał od dziewiątego roku życia. Był rok 1961 i Mistrz Kao miał wtedy 29 lat. Dr Yang nie znał ani nie pytał o początki stylu Yang Tai Chi Chuan. W tamtych czasach uchodziło za niegrzeczne pytanie nauczyciela o jego przeszłość. Wszyscy nauczyciele byli surowi. W szczególności dotyczyło to Mistrza Kao.
Dr Yang rozpoczął ciężkie codzienne ćwiczenia, budując solidne fundamenty. Sześć miesięcy później jego wrzód zaczął się zmniejszać i w krótkim czasie przestał dawać o sobie znać. Proste techniki oddechowe i ćwiczenia  kręgosłupa rozwiązały problem, który doskwierał mu przez blisko siedem lat. Dr Yang kontynuował ćwiczenia codziennie, ucząc się u Mistrza Kao przez  dwa i pół roku aż do wieku 19 lat kiedy przeniósł się do szkoły wyższej w Taipei. Tam trenował Tai Chi Chuan ze swoim przyjacielem p. Wilson’em Chen i mistrzem Li Mao-Ching’iem (李茂 清). Mistrz Li uczył się Tai Chi Chuan od sławnego Mistrza Han Ching-Tang, a pan Chen od  Mistrza Chang Xiang-San. Dr Yang opanował długą formę Taiji, pchające dłonie, dwuosobową sekwencję bojową, miecz Tai Chi, Szablę Tai Chii Qigong Tai Chi.
Dr Yang był mocno zaskoczony kiedy udał się do Taipei i porównywał mistrza Kao z innymi instruktorami Tai Chi Chuan. Pamiętał że mistrz Kao podkreślał wielką wagę ruchu ciała i bojowych zastosowań. Inni ignorowali te żywotne aspekty sztuki, mimo iż bardzo często były dyskutowane w klasycznych tekstach Tai Chi Chuan. Dzięki swemu doświadczeniu oraz znajomości miękko-twardego stylu Białego Żurawia dr Yang miał możliwość zrozumienia klasycznych tekstów traktujących o Tai Chi. Kiedy przybył w 1974 roku do Stanów Zjednoczonych zaczął rozumieć jak wielkie miał szczęście mogąc studiować u Mistrza Kao Tao.
Na początku 1975 roku Uniwersytet Purdue poprosił dr Yanga o kilka pokazowych lekcji Tai Chi Chuan. Zaczął on wtedy zgłębiać teorię Tai Chi oraz poszukiwać esencji i znaczenia każdego ruchu. Kontynuuje od tego czasu zbieranie starożytnych dokumentów oraz tłumaczenie ich na język angielski co zaowocowało książką „Teoria Taijiquan dr Yang Jwing-Ming”.

Dr Yang, Jwing-Ming, 31 Maj, 2010

Źródło: http://ymaa.com/articles/ymaa-taijiquan-lineage

Tłumaczenie: Wiktor Tatara